به گزارش «نساجی نیوز» به نقل از سایت اتحادیه تولید و صادرات نساجی، پوشاک و چرم ایران، مهدی یکتا، دبیر این اتحادیه در واکنش به سخنان برخی کارشناسان که مشکل صنعت نساجی را ماشین آلات فرسوده عنوان کرده اند، به بیان مشکلات عمده این صنعت پرداخته که در ادامه آورده شده است:
صنعت نساجی و پوشاک کشور بر خلاف آنچه که در برخی محافل شنیده می‌شود و اظهارنظرهایی که گاه از سر ناآگاهی بر زبان‌ها می آید، در پیچ ماشین آلات فرسوده گرفتار نیست و گناه ناتوانی در این صنعت را نمی توان به پای از کار افتادگی تجهیزات و ماشین آلات نساجی نوشت؛ امری که متأسفانه به دلیل شناخت ناکافی و دقیق از بدنه صنعت، گاه و بیگاه از سوی برخی کارشناسان به اصطلاح اقتصادی بیان می شود که چندان هم با واقعیت منطبق نیست. صنعت نساجی کشور اگر چه با مشکلاتی که به ناحق از بیرون بنگاه‌ها به آن تحمیل می شود همواره در حال مبارزه بوده است، با این حال این صنعت همچنان سر پا است و دوشادوش دیگر صنایع چرخ اقتصاد کشور را می چرخاند. اما بر خلاف آنچه که به تازگی از سوی یکی از مدیران باسابقه صنعت که امروز کلیددار یکی از تشکل های بزرگ صنعتی کشور نیز است اعلام شده، مشکل صنعتی با ارزش افزوده بالا همچون نساجی و پوشاک نه فرسودگی ماشین آلات که مشکلاتی از جنس دیگر است که امروز سایه آن بر این بخش سنگینی می کند. کیست که نداند موضوع فرسودگی ماشین آلات نساجی مربوط به 10 سال پیش بوده و طرح دوباره این مشکلات نشان می‌دهد که مدعیان حتی به خود زحمت نداده اند گزارش‌های ادواری تشکل های صنفی نساجی را مطالعه کنند.
صنایع نساجی و پوشاک در ایران از ظرفیت بالایی برای ارتقاء و توسعه برخوردار است. بازار بزرگ 80 میلیون نفری آن هم در کشوری نفت خیز همچون ایران که تقریبا 50 درصد شهروندان آن زیر 35 سال هستند نهایت آرزو و آمال واردکنندگان کالا است. از طرف دیگر بنا بر اعلام صندوق توسعه سازمان ملل متحد، جمعیت جهان تا سال 2020 میلادی به 10 میلیارد نفر خواهد رسید که این اتفاق نوید افزایش شدید حجم تقاضای جهانی برای منسوجات و پوشاک را می دهد.
اما چالش اصلی صنعت نساجی ایران بر خلاف آنچه که فرسودگی ماشین آلات عنوان شده،چیست؟ سه عامل مهم و اساسی منجر به آن شده تا آهنگ رشد این بخش کندتر به گوش برسد؛ مهمترین و شاخص ترین عامل را باید قاچاق بی‌رویه پارچه و پوشاک دانست که اثر منفی خود را بر پیکره صنعت نساجی کشور حک کرده است. عدم دسترسی تولیدکنندگان به مواد اولیه با کیفیت و قیمت مناسب و نیز عدم اقبال مصرف کنندگان به خرید کالای داخلی، دو عامل دیگری است که نفس این صنعت را به شماره انداخته است.
به دلیل سهل انگاری هایی که تاکنون در مقابله با پدیده شوم قاچاق رخ داده است هم اکنون این بازار بزرگ به بهشت واردکنندگان تبدیل شده است. صنایع فرش ماشینی و کفپوش را می توان گواه واقعی این مدعی دانست که به دلیل عدم امکان قاچاق این محصولات، در چند سال اخیر، رشد بسیار خوبی در عرصه تولید و صادرات به خود دیده است. هرچند که در این بخش نیز کم‌اظهاری در واردات به خصوص از کشور ترکیه زنگ خطر را به صدا در آورده و باید به طور جدی از سوی مسوولان مورد توجه قرار گیرد. با این حال، به جرات می توان مدعی شد که هیچ کدام از بخش های اقتصادی و صنعتی کشور تا به این اندازه از ناحیه قاچاق ضربه ندیده است.
کمبود مواد اولیه نیز یکی از دردهای کهنه نساجی ایران به شمار می رود. جایی که نیاز سالانه به 150 هزار تن پنبه با تنگ نظری مسوولان نادیده گرفته می‌شود و از طرف دیگر تعرفه های ورودی نخ پنبه ای با توجیه حمایت از تولید داخل هیچ تناسبی با ظرفیت کامل واحدهای ریسندگی و نیاز صنعت ندارد.
از این رو، کمر صنایع نساجی و پوشاک ایران را نه ماشین آلات فرسوده که قاچاق و بی برنامگی محض خم کرده است؛ صنعتی که با ظرفیت بسیار عظیمی که از نظر نیروی متخصص، کارآفرینان و مدیران علاقمند به توسعه کشور و بازار بزرگ داخلی و خارجی برای خود متصور است نیازی به دلسوزی این دایه های مهربان تر از مادر ندارد و تئوری‌های اقتصادی این دوستان شاید به درد همان واحدهای تعطیل و ورشکسته خود می خورد.

مدیر سایت چهارشنبه 18 خرداد‌ماه سال 1390 ساعت 01:30 ب.ظ